(அதனை அறியாத தோட்டக்காரர்கள்) விடியற்காலையில் ஒருவருக்கொருவர் சப்தமிட்டு அழைத்து,

"நீங்கள் விளைச்சலை அறுப்பதாயிருந்தால், அதனை அறுவடை செய்ய உங்கள் தோட்டத்திற்கு அதிகாலையில் வாருங்கள்" (என்றும் கூறிக்கொண்டார்கள்).

(தங்களுக்குள்) ஒருவருக்கொருவர் மெதுவாகப் பேசிக் கொண்டே சென்றார்கள்.

(யாசகம் கேட்கக்கூடிய) யாதொரு ஏழை உங்களிடம் இன்றைய தினம் அதில் நுழைந்து வராதிருக்கவும் (என்று மெதுவாகப் பேசிக்கொண்டார்கள்.)

தங்களுடைய எண்ணத்தில் (தங்களுடன் ஒரு ஏழையும் வராது) தடுத்துவிட்டதாக எண்ணிக்கொண்டு, அதிகாலையில் சென்றார்கள்.

(சென்று) அதனைப் பார்க்கவே, (விளைச்ச லெல்லாம் அழிந்து போயிருப்பதைக் கண்டு "இது நம்முடையதல்ல; வேறொருவருடைய தோட்டத்திற்கு) நிச்சயமாக நாம் வழிதவறியே வந்துவிட்டோம்" என்றார்கள்.

(பின்னர், அதனைத் தங்களுடைய தோட்டம்தான் என்று அறிந்து) அல்ல. நாம்தாம் நம்முடைய பலன்களை இழந்து விட்டோம் (என்று கூறினார்கள்).

அவர்களிலுள்ள ஒரு நடுநிலையாளன் அவர்களை நோக்கி "(அடிக்கடி) நான் உங்களுக்குக் கூறவில்லையா? (நான் கூறியபடி) நீங்கள் (இறைவனைத்) துதிசெய்து கொண்டிருக்க வேண்டாமா?" என்று கூறினார்.

அதற்கவர்கள் "எங்கள் இறைவனே! நீ மிக்க பரிசுத்த மானவன்; நிச்சயமாக நாங்கள்தாம் (எங்களுக்கு) தீங்கிழைத்துக் கொண்டோம்" என்று கூறி,

பின்னர், அவர்களில் ஒருவர் மற்றொருவரை நோக்கி, ஒருவர் மற்றவரை நிந்தனை செய்து கொண்டனர்.